گروه فرهنگی «سراج24»: حاج رجب محمد زاده، جانباز بسیجی طعم شهادت را چشید. خبری که از سویی پرواز زیبای شهادت این مرد خدایی را به دل می افشاند و از سویی تلخی برخورد جامعه هنری با چنین قهرمانان واقعی را در ذهن متبادر می سازد. حاج رجب از همین قهرمانان نادیده ای بود که حالا خبر شهادتش، رسانه ها را به خود معطوف کرده است؛ قهرمانی از جنس مردانگی، استقامت و مقاومت که سال ها با دردهایی بسیار قهرمانانه زیست و بدون هرگونه تب و تاب های زمانه تزویر همچون یک قهرمان ردای زیبای شهادت را پوشید. حاج رجب آن چنان رفت که به دنبالش بود و مسیری را پیمود که آگاهانه انتخاب کرده بود و ما ماندیم و غفلت های همیشگی که نسبت به قهرمانان گرانقدر خود داریم و مسیرهای بی راهه ای که می پیماییم.
حاج رجب با سیرتی زیبا و نگاهی رو به آسمانی که رنگی خدایی دارد، پر کشید و مسئولان و متولیان فرهنگ و هنر و اهالی به ظاهر هنرمند از این تصویر زیبای نقش بسته از انسانیت نتوانستند تصویری، چهره ای، رنگ و نگاهی را به بوم تصور خود درآورند. مسئولان دم از کمبود بودجه می زنند و سینماگران بهانه ای چون عدم توجه را به میان می آورند و در این میان آن چه به عنوان حسرتی جانکاه نزد اهالی دغدغه مند هنر و ادب به جا می ماند عدم رغبت برای پیگیری نحوه زیست مردانی در قاب تصویر است که چراغ راه زیستن می توانند باشند و الگوهایی حقیقی برای آدمی بسازند.
قهرمانی به جنس نگاه رجب محمدزاده که شغل نانوایی را ترک کرد و با عشق و علاقه و تصمیمی شخصی راهی جبهه های جنگ شد تا در مناطقی حساس بتواند هر کمکی را به سربازان خدایی انجام دهد و در سال 66 و در منطقه حور عراق هنگامی که در حال شکستن یخ بود، خمپاره‌ای به صورتش اصابت شد و از ناحیه سر و صورت به درجه جانبازی نائل شد. جانباز 70 درصد مشهدی بارها بی صدا زیر تیغ جراحان رفت و نفس های کشدارش بدون توجه مسئولان و در غفلت رسانه ها ادامه داشت و تنها برنامه مورد پرداخت از این قهرمان برنامه «زنده باد زندگی» تلویزیون بود. در صورتی که بزرگمردی چون حاج رجب می توانست تبدیل به قهرمانی برای مدیوم سینما، تلویزیون و دیگر عرصه های هنری شود. مردی ساده دل اما با نگاهی خورشیدوار که چنان دل رئوفی داشت که عنوان کرد از این که مردم با دیدن صورتش حالشان بد شود، آزرده خاطر می شود! اما این مرد برای همین مردم و برای خاک عزیز سرزمینش جوانی و زندگی اش را در طبق اخلاص گذاشته بود.
حاج رجب البته هیچ انتظاری از هیچ مسئولی نداشت و مانند همه قهرمانان نمی خواست منتی بر مردم بگذارد. این قهرمان جاوید تنها یک خواسته در دل داشت که سال گذشته و در ایام نوروز 94 محقق شد، هنگامی که توانست از نزدیک با آقا دیدار کند و تالار آینه حرم مطهر رضوی جایی بود برای دیده گشایی حاج رجب از مقام معظم رهبری تا آرزوی دیرینه این سرباز ولایت جامه عمل بپوشد. اما در میان همه ایثار و از خودگذشتگی و نگاه زلال حاج رجب، چشم های خاموش سینمای ایران بود که نتوانست چراغی روشن از روایتی حقیقی را نسبت به نحوه زیست و جهان والای حاج رجب رقم بزند. در حالی که انواع داستانک های بی رمق و حتی آثاری به ظاهر ارزشی اما بی هویت از مفهوم مقاومت در این سال ها با صرف بودجه های بالا ساخته شده که نه تماشاگران عام را همراه با خود کرده و نه نگاهی از افراد دغدغه مند را توانست مشتاق خود سازد.
چند روز پیش به دعوت یک برنامه رادیویی درباره جشنواره فیلم مقاومت و چگونگی بهره مندی رویدادی ارزنده حضور یافتم و درباره کمبود آثاری شایسته در این رویداد مهم سخن گفتم. این کمبود برای برپایی جشنواره ای ارزنده در حالی است که ما سوژه های قابل اعتنایی چون حاج رجب ها در کشورمان داریم که زندگی دراماتیک و مسیر استوارشان رو به شهادت سرشار از مفاهیمی چون ایثار و مقاومت می باشد.
متاسفانه عدم رغبت متولیان فرهنگی و سرمایه گذاران سینمایی از ساخت آثاری درباره قهرمانان گمنام و بی ادعای وطن چون حاج رجب محمدزاده در حالی است که انواع الگوهای نامناسب داخلی و خارجی توسط رسانه های مختلف تبدیل به نمونه هایی قابل اتکاء برای نسل های جوان کشورمان شده است و به طور حتم سینما می بایست این وظیفه خطیر را به دوش کشیده و بدون نگاهی مادی گرایانه به دنبال توجه به قهرمانان ملی این سرزمین از طریق تصویرسازی ارزنده ای باشد، اقدام ارزنده ای که با ساخت فیلم «ایستاده در غبار» شکل یافت و تصویر نزدیک تری از حاج احمد متوسلیان را برای تماشاگران به وجود آورد.
